Γιατί δεν πείθει το πρόγραμμα της ΝΔ

του Κ. Καλλωνιάτη

Το πρόγραμμα της Ν.Δ. που ανακοίνωσε ο κ. Σαμαράς επιδιώκει να άρει τις υπερβολικές κοινωνικές αδικίες του μνημονίου για τους χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους και τους ανέργους δημιουργώντας 150.000 νέες θέσεις εργασίας χάρις στη σταδιακή μείωση των φορολογικών βαρών, τη μείωση του κράτους (μείωση δαπανών και αποκρατικοποιήσεις) και την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ για την προσέλκυση επενδυτικών σχεδίων και δαπανών, παράλληλα με μία μακρύτερη χρονικά διάρκεια εφαρμογής των στόχων δημοσιονομικής προσαρμογής του Μνημονίου (βασικό σημείο αναδιαπραγμάτευσης με την ΕΕ και το ΔΝΤ).

Το πρόβλημα είναι πως το πρόγραμμα αυτό δεν είναι ρεαλιστικό και αξιόπιστο για μία σειρά λόγους.

Πρώτο, γιατί η φιλελεύθερη πολιτική που ευαγγελίζεται δεν αποτελεί κάτι καινούργιο αφού αυτή ακολουθήθηκε μέσα στα πλαίσια της Ευρωζώνης και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Η περαιτέρω επεξεργασία και εξειδίκευση της δεν συνιστά αλλαγή κατεύθυνσης και παραγωγικού μοντέλου.

Δεύτερο, γιατί το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας (και όχι μόνον) δεν είναι πρόβλημα υπερβολικής φορολογίας, αφού είναι γνωστό πως ο πραγματικός μέσος φορολογικός συντελεστής κεφαλαίου στην Ελλάδα είναι χαμηλότερος από αυτόν της Ευρωζώνης ή της ΕΕ αλλά η φοροδιαφυγή παραμένει στα ύψη και ο λόγος φορολογικών εσόδων προς ΑΕΠ υπολείπεται κατά 7 ποσοστιαίες μονάδες του αντίστοιχου μέσου ευρωπαϊκού.

Τρίτο, το πραγματικό πρόβλημα της οικονομίας είναι η ανεπάρκεια της ζήτησης εξαιτίας της υπερχρέωσης της οικονομίας, εξ ου και η ανάγκη μεγάλης μείωσης του όγκου του χρέους (νέο κούρεμα) για το οποίο το πρόγραμμα της Ν.Δ. δεν κάνει κουβέντα αποδεχόμενο τη μνημονιακή λογική.

Τέταρτο, γιατί σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής ύφεσης, ευρωπαϊκής κρίσης ρευστότητας και φερεγγυότητας, καθώς και ελληνικής εσωτερικής υποτίμησης σε βαθμό κατάρρευσης της αγοράς, κανείς δεν θα προστρέξει να επενδύσει αγοράζοντας την κρατική περιουσία παρά μόνον όταν αυτή φθάσει να ξεπουλιέται σε εξευτελιστικές τιμές.

Πέμπτο, γιατί δεν συνδέεται το ελληνικό πρόβλημα της οικονομίας με αυτό της ανισόρροπης λειτουργίας της Ευρωζώνης που προκαλεί ανάλογα προβλήματα ελλειμματικότητας (δημοσιονομικής και εξωτερικών συναλλαγών) σε μία σειρά χώρες της Ν. Ευρώπης αποσταθεροποιώντας όλη την αρχιτεκτονική της ΟΝΕ. Το πρόβλημα της Ελλάδας και των χρεών της δεν είναι εθνικό ζήτημα και κακώς αντιμετωπίζεται σαν τέτοιο από το Μνημόνιο και την Ν.Δ. Η όποια αναδιαπραγμάτευση επιχειρηθεί πρέπει να θέσει ζήτημα αλλαγής της Ευρωζώνης, με την έννοια πως δεν είναι βιώσιμη πια μια Ευρώπη με κοινό νόμισμα χωρίς πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση και κοινή πολιτική.

Έκτο, γιατί οι 150.000 νέες θέσεις εργασίας – προφανώς εννοούνται καθαρές θέσεις εργασίας γιατί δεν έχει νόημα να δημιουργείς τόσες θέσεις απασχόλησης και συγχρόνως να καταστρέφεις άλλες τόσες ή και περισσότερες στον δημόσιο τομέα ή αλλού – είναι όνειρο θερινής νυκτός. Στην περίοδο της αναπτυξιακής ευφορίας 2000-2008 η Ελλάδα δημιουργούσε 59.000 θέσεις απασχόλησης ετησίως. Πως είναι δυνατόν τώρα σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης στην Ελλάδα και κλιμακούμενης ύφεσης στην Ευρώπη ο κ. Σαμαράς να υπόσχεται 150.000 νέες θέσεις εργασίας το 2013 ; Παρόμοιες υποσχέσεις δείχνουν δύο πράγματα σε όσους δεν πιστεύουν στα θαύματα: πλήρη άγνοια του χαρακτήρα της διεθνούς οικονομικής κρίσης και αδυναμία εγκατάλειψης της λαϊκιστικής νοοτροπίας, αμφότερα πολύ κακά σημάδια για το μέλλον υπό νεοδημοκρατική διακυβέρνηση.