Μια μέρα μετά την παρέλαση
Εμένα μ' αρέσει που χάλασε η παρέλαση. Από μικρό παιδί άχτι την είχα τη ρημάδα.
Αν ήσουν πρώτος στο σχολείο έπαιρνες, δήθεν, τη σημαία- εκτός αν ήσουν κοντός, οπότε έπαιρνες ένα μπράβο και γυρνούσες σπίτι σου.
Αν ήσουν Αλβανός, όχι μόνο δεν έπαιρνες τη σημαία, αλλά άκουγες με την ευκαιρία της αριστείας τα σχολιανά σου για όλους τους συμπατριώτες σου που δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αγγίζουν το ιερό σύμβολο για το οποίο πολέμησαν οι πρόγονοι των άλλων.
Αν είχες, πέρα απ' όλα αυτά, και κάνα δυο κιλάκια παραπάνω τότε η παρέλαση γινόταν πραγματικός εφιάλτης. Γιατί το μίνι όλο και κόνταινε, κι εκεί μέσα στην ομοιομορφία δε σε έσωνε τίποτα- σκληρή η εφηβεία, σκληρή και η παρέλαση που είναι ό, τι πιο κοντινό σε πασαρέλα έχω ζήσει.
Γι' αυτό και χτες μου άρεσε που χάλασε η παρέλαση.
Μου άρεσε που ο κόσμος ανάγκασε σε πολλά μέρη την αστυνομία να φράξει το δρόμο, αποτρέποντας τα παιδιά να φύγουν πριν αποδώσουν τιμές στους επισήμους- και στον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα, μεταξύ άλλων.
Όταν ο σεβασμός χρειάζεται την αστυνομία για να αποδοθεί, το χάλι μας δεν κρύβεται..
Σήμερα που κατέβηκα στο κέντρο της πόλης, ήταν τίγκα στον κόσμο- μια άλλη μέρα.
Είχε φεστιβάλ θεάτρου του δρόμου και η Ερμού ήταν γεμάτη παραστάσεις. Αφρικανοί τράβαγαν τους περαστικούς σε έξαλλο χορό στο Μοναστηράκι, ακροβάτες περπατούσαν σε τεντωμένα σκοινιά, τέσσερις κοπέλες διάβαζαν μηνύματα που κόλαγαν με post it οι περαστικοί στο Μετρό- όλα άρχιζαν με το "Να θυμηθώ να" (ένα θυμάμαι μόνο- έλεγε "Να θυμηθώ ότι δεν είμαι το ΑΦΜ μου"). Γύρω και παντού παιδιά αφηνίαζαν στον ήλιο.
Σκέφτηκα ότι όταν ήμουν μικρή δεν είχα την αίσθηση του χρόνου.
Ζούσα την κάθε μέρα χωρίς να σκέφτομαι την επόμενη που θα 'ρθει, γι' αυτό και είχαν πολύ λιγότερη δύναμη πάνω μου και οι βαθμοί και τα βραβεία και το χαρτζιλίκι μου ακόμα που ποτέ δεν κατάφερνα να το φυλάξω..
Θέλω πολύ να εξοργιστώ με τους πολιτικούς όπως οι άλλοι, αλλά δεν μπορώ.
Γιατί νομίζω ότι περνάμε τη ζωή μας θεωρητικολογώντας για τους μεγαλοπολιτικούς ενώ αφήνουμε το δάσκαλο, τον καθηγητή μετά στο Πανεπιστήμιο, τον εργοδότη, τον κάθε ειδήμονα που θα βρεθεί στο δρόμο μας να μας εξουσιάσει. Να μας κάνει να τον έχουμε ανάγκη για να προχωρήσουμε- ή έτσι να είναι αφού έτσι νομίζουμε.
Λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος, σε λίγο όλη μας τη μέρα την περνάμε σε στάση προσοχής.
"Να θυμηθώ", λοιπόν, όπως έλεγαν και τα post it το πρωί ότι η εξουσία είναι παντού- δεν την κατεβάζει ο όχλος από το βάθρο των επισήμων την εξουσία.
Την κατεβάζει ο καθένας μόνος του, κάθε μέρα, καθώς υψώνει λίγο λίγο το ανάστημά του και λέει δειλά να το ακούσει και ο διπλανός του: Είναι γυμνός ο βασιλιάς..
