17 Χρόνια χωρίς τον Αττίλιο...

του Αντώνη Νικολάκη

Ήταν 11 Νοεμβρίου 1994, όταν ο “Αττίλιο” άφηνε τη τελευταία του πνοή σε ηλικία 52 ετών από οξύ πνευμονικό οίδημα.

Παρότι οι γιατροί τον είχαν συμβουλέψει να σταματήσει να παίζει τρομπέτα στο γήπεδο, διότι αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα στους πνεύμονές,...

η θρυλική μορφή της Θύρας 7 δεν μπορούσε να μείνει μακριά από τον Ολυμπιακό και να μην ξεσηκώνει την ερυθρόλευκη εξέδρα μέχρι τη τελευταία στιγμή. Αν και έχουν περάσει 17 ολόκληρα χρόνια, ο “Αττίλιο” δεν μπορεί να ξεχαστεί! Οι νότες της τρομπέτας που αγάπησε, συνεχίζουν ακόμη να δίνουν το σύνθημα σε χιλιάδες φιλάθλους… «Ο-λυ-μπι-ακός, Ο-λυ-μπι-ακός, Ο-λυ-μπι-ακός»!

Ο κατά κόσμον Βασίλης Δουρίδας γεννήθηκε το 1942 στην κατεχόμενη Αθήνα και από πολύ μικρός άρχισε να παρακολουθεί αγώνες του Ολυμπιακού στο παλιό γήπεδο Καραΐσκάκη. Σταδιακά το πάθος του για την ομάδα του Πειραιά ήταν τόσο έντονο, που δεν μπορούσε να λείπει από τη κερκίδα κάθε Κυριακή. Μάλιστα, η αγάπη του για τον Ολυμπιακό ήταν τέτοια που τον υποχρέωσε να σταματήσει τις σπουδές του στον τέταρτο έτος της ιατρικής, να χάσει αρκετές φορές τη δουλειά του και να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα στη προσωπική του ζωή προκειμένου να βρίσκεται πάντα δίπλα στην ομάδα. Άστατη ζωή, αρκετές δυσκολίες, αλλά σε όλη του τη πορεία ένα στοιχείο πάντα σταθερό. Η θέση του οργανωτή στη παλιά Θύρα 7, εκεί που όλοι τον γνώρισαν ως “Αττίλιο” και τον εκτίμησαν ως ένα αγνό φίλαθλο.

Το παρατσούκλι “Αττίλιο” που έχει μείνει στην ιστορία, ξεκίνησε να ακούγεται έπειτα από μία κυριακάτικη αναμέτρηση του Θρύλου στο παλιό Καραΐσκάκη. Καθώς περπατούσε προς την θέση του κάτω από το ρολόι και έτσι ευτραφής όπως ήταν, παρέσερνε τον κόσμο στο πέρασμα του. Ξαφνικά, ένας νευριασμένος οπαδός του φώναξε: «Σιγά ρε Αττίλιο!» παρομοιάζοντας τον με τον διάσημο παλαιστή της εποχής. Από εκείνη την ημέρα το παρατσούκλι θα τον συνόδευε για πάντα.

Αυτή η δημοσιότητα όμως δεν ήταν πάντοτε θετική για τον Κυρ-Βασίλη όπως τον αποκαλούσαν πολλοί. Αρκετές φορές ο Βασίλης Δουρίδας έγινε στόχος επίθεσης έξω από γήπεδα από οπαδούς άλλων ομάδων. Τόσο πολύ ήταν συνυφασμένο το όνομά του με τον Ολυμπιακό, που στο πρόσωπό του οι οπαδοί άλλων συλλόγων έβλεπαν ένα σύμβολο της πειραϊκής ομάδας.

Σήμερα, οι άνθρωποι που έμειναν πίσω για να συνεχίσουν το έργο του είναι πολλοί και εξίσου παθιασμένοι με την ομάδα που αγάπησε ο Αττίλιο. Οι νότες που έπαιζε για τόσα χρόνια, χαραχτήκαν στη μνήμη χιλιάδων οπαδών και ακόμη συνοδεύουν τους αγώνες του Ολυμπιακού. Όμως, το κενό του δεν μπορεί να καλυφθεί! Η ρομαντική φυσιογνωμία του “Αττίλιο” λείπει ακόμη σε όλους τους ερυθρόλευκους οπαδούς…

Πηγή: 12tetragonika.gr