H Διακριτική γοητεία ένος (σχεδόν ζωντανού) αρσενικού!
Η βαμπιροφιλία ως φαινόμενο της εποχής...
Με την νέα ταινία του twilightsaga που αναμένεται να γίνει και blockbuster ,να προβάλεται στη μεγάλη οθόνη , αποφασίσαμε να ερευνήσουμε γιατί εν έτη 2011 ασκούν τέτοια γοητεία τα κάτασπρα και εντελώς ρετρό αρσενικά για να μην σχολιάσω το απέθαντα.
Το θέμα βαμπίρ ήταν πολύ της μόδας από τον μεσάιώνα ακόμη όπου οι άνθρωποι προσπαθούσαν να εξηγήσουν φαινόμενα όπως η αυξημένη παιδική θνησιμότητα αλλά και η ασθένεια πορφυρία που εκδηλωνόταν με ευαισθησία στον ήλιο , πανιασμένο δέρμα και μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια. Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί σ έναν αιώνα που "ανήκει" στον ορθολογισμό έχουν τέτοια απήχηση στο κοινό φανταστικοί χαρακτήρες όπως οι βρυκόλακες. Οι απαντήσεις είναι πολλές , μια απ αυτές είναι ότι η γενιά μας ωραιοποίησε το μύθο των αιμοδιψών κυνηγών, σιγά σιγά άρχισαν να βγαίνουν ταινίες με βρυκόλακες που βασανιζόντουσαν από τη φύση τους και μερικές φορές κατάφερναν ν αποφύγουν να πίουν ανθρώπινο αίμα. Ήδη από τη ταινία συνέντευξη μ' έναν βρυκόλακα μέχρι τη σειρά blade και το underworld, οι βρυκόλακες έχουν μπεί για καλά στη σύγχρονη κινηματογραφική βιομηχανία. Η Stephanie Mayer(συγγραφέας του twilight) όμως πήγε ένα βήμα παρακάτω, εμπνευσμένη από ένα όνειρο , έγραψε ένα κατα τα λεγόμενα της Ρωμαίο και Ιουλιέτα οι οποίοι όμως μακροημερεύουν εις την αιωνιότητα. Μ' αυτή την ειδοποιό διαφορά λοιπόν γεννήθηκε ένας, βασισμένος ίσως στη κουλτούρα των emo, νεορομαντισμός . Η συγγραφέας δομεί το μυθιστόρημα της γύρω από έννοιες όπως προστασία του θηλυκού από το "ισχυρό" αρσενικό, επικίνδυνος εως επιθανάτιος έρωτας, γάμος σε νεαρή ηλικία και σεξ μετά τον γάμο. Με λίγα λόγια αρχές και ιδανικά που στο σύγχρονο κόσμο μας θεωρούνται ξεπερασμένα. Άλλωστε η συγγραφέας έχει κατηγορηθεί ως συντηρητική. Το θέμα όμως παραμένει γιατί αν θέλετε αυτό το φαντασιακό παραλλήρημα μιας μεσήλικης , μορμόνας αμερικανίδας έχει κάνει τέτοιο πάταγο; Γιατί η εποχή μας στερείται κάτι βασικό , το στοιχείο του ουσιαστικού ρομαντισμού , και δεν εννοούμε φυσικά το κεράκια , σοκολάτες και αρκουδάκια που μπορεί να πιστεύουν ορισμένοι. Αλλά πολύ απλά τον διακριτό ρόλο των φύλων και σε μια εποχή που οι ερωτικές σχέσεις εξελίσονται "γρήγορα" ,μας λείπει η ερωτική προσδοκία. Είναι άλλωστε επιστημονικά τεκμηριωμένο πως οι νέοι σήμερα κάνουν όχι μόνο λιγότερες σχέσεις αλλά και λιγότερο σεξ , ίσως φταίει η υπερβολική διαθεσιμότητα , ίσως φταίει πως δεν ξέρουμε πως να τη διαχειριστούμε . Το σίγουρο ένα είναι πάντως, πως εκατομμύρια νεαρές γυναίκες αυτή τη στιγμή συνεπέρνονται από ένα "επικίνδυνο" ρομάντζο , όχι μόνο για τη ζωή της πρωταγωνίστριας αλλά και για τη δική τους ψυχοσύνθεση αφού ο ρόλος του "άσπρου" καβαλάρη που θα πρεπε σιγά σιγά να δίνει τη θέση του σε πιο ρεαλιστικά πρότυπα, παραδίδει απλά τη σκυτάλη σ΄έναν ρετρό , αναλοιώτο εννενηντάρη με καταπιεστικές τάσεις.
Με την νέα ταινία του twilightsaga που αναμένεται να γίνει και blockbuster ,να προβάλεται στη μεγάλη οθόνη , αποφασίσαμε να ερευνήσουμε γιατί εν έτη 2011 ασκούν τέτοια γοητεία τα κάτασπρα και εντελώς ρετρό αρσενικά για να μην σχολιάσω το απέθαντα.
Το θέμα βαμπίρ ήταν πολύ της μόδας από τον μεσάιώνα ακόμη όπου οι άνθρωποι προσπαθούσαν να εξηγήσουν φαινόμενα όπως η αυξημένη παιδική θνησιμότητα αλλά και η ασθένεια πορφυρία που εκδηλωνόταν με ευαισθησία στον ήλιο , πανιασμένο δέρμα και μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια. Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί σ έναν αιώνα που "ανήκει" στον ορθολογισμό έχουν τέτοια απήχηση στο κοινό φανταστικοί χαρακτήρες όπως οι βρυκόλακες. Οι απαντήσεις είναι πολλές , μια απ αυτές είναι ότι η γενιά μας ωραιοποίησε το μύθο των αιμοδιψών κυνηγών, σιγά σιγά άρχισαν να βγαίνουν ταινίες με βρυκόλακες που βασανιζόντουσαν από τη φύση τους και μερικές φορές κατάφερναν ν αποφύγουν να πίουν ανθρώπινο αίμα. Ήδη από τη ταινία συνέντευξη μ' έναν βρυκόλακα μέχρι τη σειρά blade και το underworld, οι βρυκόλακες έχουν μπεί για καλά στη σύγχρονη κινηματογραφική βιομηχανία. Η Stephanie Mayer(συγγραφέας του twilight) όμως πήγε ένα βήμα παρακάτω, εμπνευσμένη από ένα όνειρο , έγραψε ένα κατα τα λεγόμενα της Ρωμαίο και Ιουλιέτα οι οποίοι όμως μακροημερεύουν εις την αιωνιότητα. Μ' αυτή την ειδοποιό διαφορά λοιπόν γεννήθηκε ένας, βασισμένος ίσως στη κουλτούρα των emo, νεορομαντισμός . Η συγγραφέας δομεί το μυθιστόρημα της γύρω από έννοιες όπως προστασία του θηλυκού από το "ισχυρό" αρσενικό, επικίνδυνος εως επιθανάτιος έρωτας, γάμος σε νεαρή ηλικία και σεξ μετά τον γάμο. Με λίγα λόγια αρχές και ιδανικά που στο σύγχρονο κόσμο μας θεωρούνται ξεπερασμένα. Άλλωστε η συγγραφέας έχει κατηγορηθεί ως συντηρητική. Το θέμα όμως παραμένει γιατί αν θέλετε αυτό το φαντασιακό παραλλήρημα μιας μεσήλικης , μορμόνας αμερικανίδας έχει κάνει τέτοιο πάταγο; Γιατί η εποχή μας στερείται κάτι βασικό , το στοιχείο του ουσιαστικού ρομαντισμού , και δεν εννοούμε φυσικά το κεράκια , σοκολάτες και αρκουδάκια που μπορεί να πιστεύουν ορισμένοι. Αλλά πολύ απλά τον διακριτό ρόλο των φύλων και σε μια εποχή που οι ερωτικές σχέσεις εξελίσονται "γρήγορα" ,μας λείπει η ερωτική προσδοκία. Είναι άλλωστε επιστημονικά τεκμηριωμένο πως οι νέοι σήμερα κάνουν όχι μόνο λιγότερες σχέσεις αλλά και λιγότερο σεξ , ίσως φταίει η υπερβολική διαθεσιμότητα , ίσως φταίει πως δεν ξέρουμε πως να τη διαχειριστούμε . Το σίγουρο ένα είναι πάντως, πως εκατομμύρια νεαρές γυναίκες αυτή τη στιγμή συνεπέρνονται από ένα "επικίνδυνο" ρομάντζο , όχι μόνο για τη ζωή της πρωταγωνίστριας αλλά και για τη δική τους ψυχοσύνθεση αφού ο ρόλος του "άσπρου" καβαλάρη που θα πρεπε σιγά σιγά να δίνει τη θέση του σε πιο ρεαλιστικά πρότυπα, παραδίδει απλά τη σκυτάλη σ΄έναν ρετρό , αναλοιώτο εννενηντάρη με καταπιεστικές τάσεις.