Hugo
Το παιδί με τα ρολόγια συνδέει δύο εποχές
Το επιχείρησε ο Σκορσέζε και το αποτέλεσμα βγήκε θετικό. Όχι, όμως, σε τέτοιο σημείο που να θυμάσαι για πολύ την ταινία.
Η ταινία σίγουρα δεν είναι για παιδιά. Ένα παιδί πριν από τα δέκα του δύσκολα να κατανοήσει την καλοστημένη ταινία του Σκορσέζε. Δυστυχώς, η ταινία δεν είναι ούτε για μεγάλους. Τι κι αν ουδεμία σχέση έχει με παραμύθι, όχι, είναι πολλές γεμάτες δύο ώρες για να δεις το μικρό Ούγκο.
Δυστυχώς, είχα την ατυχία πριν από το Ούγκο να έχω δει τα Μεσάνυχτα στο Παρίσι και το The artist. Επομένως, τα ισχυρά "ατού" του Σκορσέζε δε μου έκαναν εντύπωση. Κι αυτά ήταν αφενός η ζωή στο Παρίσι στα μέσα του 20ου αιώνα και αφετέρου η ιστορία της (έβδομης) τέχνης. Τη μεν πρώτη την κάλυψε πληρέστερα ο Άλεν, τη δε δεύτερη, σε μία πιο ύστερη σαφώς εποχή για τον κινηματογράφο, ο Χαζαναβίσιους.
Περίμενα να δω το παιδικό φιλμ που δεν είχα ξαναδεί. Αλλά αυτό επ' ουδενί δε συνέβη. Αντ' αυτού είδα μία ταινία που δεν κρατάει εύκολα το ενδιαφέρον ενός ενήλικα.
Ο μικρός Ούγκο είχε πολλές περιπέτειες. Δυστυχώς, δε νιώσαμε το μέγεθος των απωλειών του πιτσιρικά και κυρίως το πως τις βίωσε. Αντίθετα, τον είδαμε να εκδηλώνεται πολύ περισσότερο όταν ο (εντός του έργου) σκηνοθέτης του παρελθόντος πήρε τη θέση και τη φήμη που του άξιζε στο παρόν.
Κατά τ' άλλα, ο Σκορσέζε αρνήθηκε το μελό, αν και είχε πλείστες ευκαιρίες να το εισαγάγει στην ταινία του. Παρόλα αυτά, δε βρήκε εκείνους τους πυλώνες που μπορούν στηριξουν από μόνοι τους μία ταινία.
