Τα σκλαβοπάζαρα των Ελλήνων μεταναστών

Μία υπενθύμιση για τους μεταναστοφάγους

Ένα εύστοχο μήνυμα γραμμένο σε τοίχο αναρωτιέται: "οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες, εμείς ρατσιστές"; Μέσα στον καταιγισμό των τελευταίων ημερών για το "πρόβλημα της λαθρομετάνστευσης" και τις επικίνδυνες "λύσεις" που δρομολογούνται, αξίζει να θυμόμαστε τη μεταχείριση των Ελλήνων που αναζήτησαν μια καλύτερη μοίρα ως μετανάστες.

Ένα κείμενο της Αυγής από το μακρινό 1953 μας δείχνει τις ανατριχιαστικές ομοιότητες με το σήμερα: 

 Το υπουργείο των Εσωτερικών με μακροσκελή ανακοίνωσίν του προσπαθεί να διαψεύση τις πληροφορίες για την τραγική κατάστασιν των Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία. Αλλά οι πληροφορίες αυτές είναι απολύτως εξακριβωμένες και υπεύθυνες και επαληθεύονται από μια δραματικήν έκκλησιν του Έλληνος Προξένου στο Σίδνεϋ κ. Παπαδάκη. Η έκκλησις αυτή εδημοσιεύθη στον ελληνικό τύπο της Αυστραλίας απ' όπου ετηλεγραφήθη στις ελληνικές εφημερίδες. Υπενθυμίζουμε στο υπουργείο των Εσωτερικών ένα απόσπασμά της:

'Οι περισσότεροι, λοιπόν, ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΝΕΡΓΟΙ εις το στρατόπεδον της Μπονεγκίλλα εν αναμονή προσλήψεώς των. Οι πλείστοι είναι οικογενειάρχαι με παιδιά. Η μακροχρόνιος παραμονή των εις το στρατόπεδον, τους έφερεν εις πολύ δύσκολον θέσιν από απόψεως ιματισμού και υποδήσεως. Η κατάστασίς των ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΙΚΗ. Τα ρούχα πολλών εξ αυτών είναι εις τοιαύτην οικτράν κατάστασιν, ώστε μόλις τους προστατεύουν από το κρύο'.

Τα γεγονότα αυτά δεν διαψεύδονται με τις σοφιστείες του Υπουργείου, ούτε με την ξεπερασμένη φιλολογία περί Κομινφόρμ. Άλλωστε, όπως θυμούνται οι αναγνώσται μας, πριν από λίγους μήνες όλα τα διεθνή πρακτορεία μετέδωσαν την πληροφορία περί εξεγέρσεως των Ιταλών μεταναστών, που αντιμετώπιζαν την ίδια τραγική κατάστασιν με τους Έλληνες. Φαίνεται καθαρά, λοιπόν, ότι μια τραγωδία ξετυλίγεται στα απέραντα σκλαβοπάζαρα της Αυστραλίας, όπου νέοι και ζωντανοί Έλληνες, εξαπατηθέντες από τους κήρυκες της φυγής, αντιμετωπίζουν τον θάνατο της πείνας. Βεβαίως, η συναγερμική κυβέρνησις, που προπαγανδίζει την μετανάστευσιν σαν λύσιν του ελληνικού προβλήματος της ανεργίας και υποαπασχολήσεως, δεν πρόκειται να συγκινηθή από την τραγωδία των Ελλήνων μεταναστών. Οι εργαζόμενοι όμως που παρασύρονται στην τυχοδιωκτική περιπέτεια, είναι καιρός να δουν την αλήθεια. Η παραμονή στην Ελλάδα, οι αγώνες για τη ζωή και τη βελτίωσίν της, δεν είναι μόνο ύψιστο πατριωτικό καθήκον, αλλά και ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία του καθενός ατομικώς.