Ο λαϊκισμός του κ. Λούλη

Σε πρόσφατο άρθρο του ο «πολύς» κ. Γιάννης Λούλης διαπιστώνει (χωρίς βέβαια τεκμήρια, αρκεί μόνο το πλούσιο βιογραφικό του για να αποκτήσει ισχύ ο λόγος του) πώς η Ελλάδα «βρέθηκε σε λαϊκιστικό κλοιό». 

                Το εν λόγω άρθρο (που δημοσιεύθηκε στην Ημερησία της 10^ης μαρτίου) δεν αποτελεί κάποιο άξιο αναφοράς κείμενο, αντίθετα μοιάζει σαν να γράφτηκε από υποχρέωση, απλώς για να τοποθετηθεί πάνω από μια διαφήμιση ενός lux ξενοδοχείου. Οι μαχητικοί υποστηρικτές του «εκσυγχρονιστικού» ολέθρου έχουν γράψει πιο πειστικά και τεκμηριωμένα κείμενα.

                   Όμως το συγκεκριμένο άρθρο του πρώην συμβούλου του Κ. Καραμανλή (αλλά και του Γ. Παπανδρέου, άλλωστε η κυνικότητα τέτοιου τύπου «τεχνοκρατών» τους "προστατεύει" από τις «ιδεολογικές αγκυλώσεις», όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι) πιστοποιεί την πνευματική ένδεια των ελίτ, την αδυναμία τους να επιχειρηματολογήσουν για το πολιτικό τους σχέδιο.

          Η συνεχείς αναφορές (22 τον αριθμό!) του Γ. Λούλη στον «επάρατο» λαϊκισμό (και τα παράγωγά του) αποκαλύπτει την αναλυτική ανεπάρκεια των οργανικών διανοουμένων αυτού που αποκαλούμε «σύστημα εξουσίας». Ο σύμβουλος δύο πρωθυπουργών της τελευταίας δεκαετίας, αποδίδει την πολιτική κρίση στις διάχυτες «εστίες λαϊκισμού» που ξεπηδούν οριζόντια από όλο το πολιτικό φάσμα (πρώτα και κύρια από -ποια άλλη;- την Αριστερά). Αφού ξεπερνάει με τη γνωστή ωμότητα τέτοιου είδους «αντιλαϊκιστών» τη «δραματική ανατροπή του βιοτικού επιπέδου των πολιτών» (φυσικά δεν περιμένατε να χρησιμοποιηθεί η έννοια «λαός»!), η οποία προφανώς δεν έχει υπαίτιους, ο αρθρογράφος κατακεραυνώνει το λαϊκισμό «απ’ όπου κι αν προέρχεται», με μια παραληρηματική αφήγηση που καταλήγει ανερμάτιστη φλυαρία.

          Ένα επιφανές μέλος της πολιτικής ζωής αδυνατεί να διακρίνει άλλες αναλυτικές κατηγορίες, ιδεολογικές αποχρώσεις και πολιτικές συμπεριφορές πέραν ενός ασαφούς (άρα και διαθέσιμου ως «πασπαρτού») «λαϊκισμού» (συγνώμη, κάπου αναφέρει και τον επίσης επάρατο κρατισμό!). Η λύση αναπόφευκτη: να συνεργαστούν (ποιες άλλες;) οι «μη λαϊκιστικές δυνάμεις για να διασώσουν τη χώρα».

          Το γνωστό μοτίβο του κυρίαρχου λόγου (υπευθυνότητα vs λαϊκισμού, τεχνοκράτες vs ανίκανων πολιτικών, μεταρρρυθμιστικές ελίτ εναντίον «συντεχνιών») επαναλαμβάνεται άγαρμπα, σαν κακοφορεμένος κορσές που στερεί τους υποστηρικτές του (κυρίαρχου λόγου) από όποια φαντασία, όραμα και ιδεαλισμό τους είχε απομείνει. Φτάνει να αποκηρύξουμε (22 φορές!) το λαϊκισμό, να επαναφέρουμε (με μικρές παραλλαγές) το ιδεολόγημα του εκσυγχρονισμού και ξανά από την αρχή. Καμία αυτοκριτική, καμία αναφορά στα συμφέροντα που υπηρέτησαν οι ελίτ που τώρα καλούνται να αυτοκαθαρθούν προκειμένου "να σώσουν τη χώρα" (από ποιον άραγε;). Ούτε ίχνος ανησυχίας για τα δεινά του λαού, που όταν οργίζεται (κάτι που φοβίζει ιδιαίτερα  το γνωστό επικοινωνιολόγο) πρέπει να το κάνει με τακτ για να μην ταράζονται οι αντιλαϊκιστές), ούτε σταγόνα αναστοχασμού για το οικονομικό μοντέλο που αποδείχθηκε ατελέσφορο (παρά τα επικοινωνιακά «φτιασιδώματά» του, που επιχείρησαν άνθρωποι σαν το κύριο Λούλη)…

          Μήπως όμως αυτή η μονομέρεια, η επικέντρωση σε μία εξήγηση και η δογματική προσήλωση στα ίδια ιδεολογήματα αποτελεί το χειρότερο είδος λαϊκισμού; Η αδιαφορία για την διαφορετική άποψη ή ερμηνεία (στην οποία αποδίδεται αμέσως, από κεκτημένη ταχύτητα ίσως, η λαϊκιστική ιδιότητα) και η πίστη σε δήθεν εξυγιαντικούς  μονοδρόμους δεν είναι το πιο επικύνδυνο είδος αντιδημοκρατικότητας σε μια δημόσια σφαίρα; Και μήπως οι «αντιλαϊκιστές» τύπου Λούλη απλώς βλέπουν το παραμορφωτικό τους είδωλο όταν κοιτάζουν μετά βδελυγμίας τον «λαϊκιστικό κλοιό»; Τελικά από τους αντιλαϊκιστές ποιος θα μας σώσει;