Αντιμνημονιακή πολιτική και αισιοδοξία

του Δημήτρη Κωνσταντάκου


Περασμένα μεσάνυχτα και τα λόγια έρχονται μόνα τους, λόγια που ήταν κάπου εκεί και απλά δεν τα άκουγες.Παραστάσεις που υπήρχαν και απλά δεν τις έβλεπες. Γιατί;

Ξέρεις τα Επτά Θαύματα του κόσμου; 

Μια κοπέλα είχε δώσει διαφορετική απάντηση∙

ζω,ακούω,βλέπω,αισθάνομαι,μυρίζω,ακουμπάω,αγαπώ. 

Για να τα ξανά σκεφτούμε... Οι αισθήσεις μας είναι ,που όμως μάλλον υπολειτουργούν,γιατί οι τάσεις που εφαρμόζονται δεν είναι αυτές που θα επέτρεπαν την κανονική τους λειτουργία. Εγώ αυτό το φαινόμενο θα ονόμαζα κρίση,και όπως στην άλλη ,την οικονομική,τα χρήματα μειώνονται και δεν μοιράζονται στους ανθρώπους,με παρόμοιο τρόπο συμβαίνει και στην πρώτη.

Όμως στην πρώτη περίπτωση δεν εξαρτώνται από τα ξένα κέντρα αποφάσεων ,δεν υπάρχουν μνημονιακές οδηγίες  που πρέπει να ακολουθηθούν και να υπερψηφιστούν.Εμείς είμαστε η εξουσία ,εμείς και αυτοί που πρέπει να τις εφαρμόσουμε,εμείς αυτοί που θα τις κρίνουμε και θα τις αξιολογήσουμε.Η διάκριση των εξουσιών κατά Μοντεσκιέ καταργείται, αλλά η κοινωνία γίνεται πιο δημοκρατική και ανθρωποκεντρική από ποτέ.Προσεγγίζουμε ένα νέο σημείο ισορροπίας και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό και τον εαυτό μας υπογράφεται.Έτσι περιγράφεται στο 2012 ο νεοελληνικός διαφωτισμός,ο νέος όρος για τις καινούριες καταστάσεις.

Στην Νέα Βουλή των αισθήσεων και της λογικής  απαλλαγμένη από τη διαφθορά της προηγούμενης δεκαετίας πραγματώνονται  όσα η Παιδεία μας ,η Ιστορία και η ζωή μας δίδαξε,αλλά μέχρι τώρα αναβάλαμε . Ένα κόσμο λίγο καλύτερο για τις επόμενες γενιές,λίγο πιο ζεστό ,λίγο πιο ανθρώπινο.Εμπρός λοιπόν!