Η ΕΕ σε κρίσιμο σταυροδρόμι

 του Γιώργου Δελαστίκ

Αναμφίβολα οι εκλογές της Κυριακής στην Ελλάδα είναι οι σημαντικότερες μετά από εκείνες του 1974, αφού θα αναδείξουν το νέο πολιτικό σκηνικό που θα αντικαταστήσει μετά από σχεδόν σαράντα (!) ολόκληρα χρόνια την αδιατάρακτη παντοδυναμία των δύο κομμάτων - πυλώνων του μεταπολιτευτικού συστήματος, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

 Είναι η πρώτη φορά επίσης που ελληνικές βουλευτικές εκλογές έχουν πανευρωπαϊκή σημασία, πράγμα εντελώς ασυνήθιστο για μια τόσο μικρή χώρα όπως η δική μας.

Στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης που συγκλονίζει την Ευρώπη και οδηγεί παντού σε ήττες στις εκλογές όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις που εφαρμόζουν πολιτικές ευρω-λιτότητας, μνημονιακής ή όχι, τα ποσοστά των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης στην Ελλάδα θα στείλουν την Κυριακή τη νύχτα σήμα ανησυχίας ή εφησυχασμού προς το Βερολίνο και τα υπόλοιπα κέντρα ευρωπαϊκών αποφάσεων.

Με δεδομένο μάλιστα ότι στην Ελλάδα αφενός δεν υπάρχει τρίτο κόμμα του κατεστημένου ικανό να απορροφήσει τη φθορά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και αφετέρου τα ποσοστά των αριστερών κομμάτων είναι αυτή τη στιγμή ίσως τα υψηλότερα σε όλη την Ευρώπη, το μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορη την ΕΕ.

Καθώς μάλιστα η βίαιη πτώση του αθροιστικού ποσοστού κατά δεκάδες εκατοστιαίες μονάδες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αποδίδεται αποκλειστικά σχεδόν στην πολιτική του Μνημονίου που η ΕΕ επέβαλε στα δύο κόμματα να υλοποιήσουν, αναπότρεπτα το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες θα υποχρεωθούν να αντιμετωπίσουν στην πράξη τις συνέπειες των πολιτικών επιλογών τους.

Δεν είναι όμως η Ελλάδα το κύριο πρόβλημα των Γερμανών, όσο σημαντικό και αν ενδεχομένως αποδειχθεί το μήνυμα που θα πάρουν την Κυριακή από τους Ελληνες ψηφοφόρους. Δεν τους ενδιαφέρει η Ελλάδα αυτοτελώς.

Το ελληνικό ζήτημα όμως αναβαθμίζεται καθώς εντάσσεται μέσα σε μια επιταχυνόμενη ροή γεγονότων που αποδεικνύουν ότι η γερμανόπνευστη πολιτική της ευρωλιτότητας αποτυγχάνει παντού, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης - είτε αυτές είναι πλούσιες και «νοικοκυρεμένες» είτε είναι φτωχές και «σπάταλες» που «ζουν με δανεικά».

Η κατάρρευση του γερμανικού συνασπισμού της Δεξιάς με τη στήριξη της φασίζουσας ακροδεξιάς στην Ολλανδία, μιας χώρας γερμανικής προέλευσης και στενότατου συμμάχου του Βερολίνου στην πολιτική της ευρωλιτότητας... για τα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, υπήρξε ισχυρό πλήγμα για τους Γερμανούς. Πόσω μάλλον που οι εκλογές του φθινοπώρου στη χώρα αυτή θα αναδείξουν πιθανότατα κεντροαριστερή κυβέρνηση που θα προσβλέπει σε εντελώς διαφορετική πολιτική.

Δεν είναι μόνο η Ολλανδία. Καταρρέει ραγδαία και η δημοτικότητα του τόσο αφόρητα διαφημισμένου τεχνοκράτη πρωθυπουργού της Ιταλίας Μάριο Μόντι.

Στο χθεσινό φύλλο της γερμανικής εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» δημοσιεύθηκε πίνακας πολύ αποκαλυπτικός για το πώς πλέον συνιστούν μειοψηφία οι Ιταλοί που τον εμπιστεύονται.

Το 71% τον εμπιστευόταν τον Νοέμβριο, το 51% στις αρχές Απριλίου και μόλις 40% στο τέλος του μήνα που πέρασε! Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αν οποιοδήποτε ιταλικό πολιτικό κόμμα αποφασίσει να τον ανατρέψει, είναι σε θέση να το κάνει αμέσως. Χώρια που ο ίδιος ο Μάριο Μόντι, μόλις είδε ότι στη Γαλλία βγαίνει ο Φρανσουά Ολάντ, άρχισε αμέσως να κάνει... νερά στους Γερμανούς και να ζητάει κι αυτός ανάπτυξη αντί για λιτότητα.

Η νίκη του Ολάντ και η ανάδειξή του σε πρόεδρο της Γαλλίας την Κυριακή δεν διευκολύνει βέβαια το πέρασμα της πολιτικής της Μέρκελ, καθώς είναι βέβαιο ότι Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και άλλοι Ευρωπαίοι θα προσπαθήσουν τουλάχιστον να διεκδικήσουν χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα πετύχουν κάτι, αλλά αυτό θα δυσκολέψει σίγουρα το Βερολίνο και θα εντείνει τον ήδη καλπάζοντα αντιγερμανισμό των λαών της Ευρώπης.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Ρήγματα στο εσωτερικό μέτωπο

ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ σταδιακά τα γερμανικά συνδικάτα και απαιτούν γενναίες αυξήσεις από το κράτος και τους εργοδότες, δίνοντας τέλος στη δεκαετή περίοδο μηδενικών ουσιαστικά αυξήσεων για τους Γερμανούς εργαζόμενους. Μετά τις νικηφόρες απεργίες του συνδικάτου των δημοσίων υπαλλήλων Ver.di που οδήγησαν σε αυξήσεις άνω του 6%, τώρα βρίσκεται σε αγωνιστικό πυρετό το πανίσχυρο συνδικάτο IG Metall των εργαζομένων στη βαριά βιομηχανία της Γερμανίας και έχει 3.600.000 μέλη! Ζητούν και αυτοί αυξήσεις 6,5%, κάτι που υποστηρίζει και η γερμανική εργατική συνομοσπονδία (DGB) ως απαίτηση γενικά για λίγο - πολύ όλους τους Γερμανούς εργαζόμενους. Αν πετύχει η IG Metall, η πολιτική της Μέρκελ θα έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα.

πηγή: ethnos.gr