Ούγκο Τσάβεζ: ο δικτάτορας του 54%!

Σημαντικό γεγονός της εβδομάδας η εκλογική μάχη για την Προεδρία της Βενεζουέλας. Ο «γραφικός», σχεδόν τρελός για τα δυτικά ΜΜΕ Ούγκο Τσάβεζ μετά τη μάχη με τον καρκίνο πέτυχε την επανεκλογή του απέναντι στον εκλεκτό των μεγιστάνων των Media Ενρίκε Καπρίλες.

Μια μάχη με γεωπολιτική σημασία για τους μεγάλους παίκτες της διεθνούς σκακιέρας. Διότι μπορεί ο ίδιος ο Τσάβεζ να δηλώνει ότι «θα ψήφιζε αν μπορούσε τον Μπαράκ Ομπάμα», αλλά είναι σίγουρο ότι οι ΗΠΑ, ειδικά στη σημερινή έκρυθμη συγκυρία, θα ένιωθαν πολύ πιο βολικά σε περίπτωση νίκης του «κεντροαριστερού» αντιπάλου του Τσάβεζ. Ο επί 13 χρόνια πρόεδρος της Βενεζουέλας θα συνεχίσει να αποτελεί ένα μεγάλο αγκάθι στο μαλακό υπογάστριο των ΗΠΑ. Μια από τις πρώτες δηλώσεις του χαρακτήριζε την Αμερική «βασικό υπαίτιο της κρίσης στη Συρία» και διαβεβαίωνε τους πολίτες ότι θα συνεχίσει την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που περιλαμβάνει στενές επαφές με τους μεγαλύτερους εχθρούς των ΗΠΑ (Ρωσία, Ιράν), αλλά και με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής που με διαφορετικούς ρυθμούς και μοντέλα προωθούν το «Δημοκρατικό Σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα».

Γι’ αυτό και οι ηγέτες της Αργεντινής, του Ισημερινού και της  Βολιβίας υποδέχθηκαν με πανηγυρισμούς και ανακούφιση τη νίκη του αριστερού ηγέτη. Ίσως είχαν πιστέψει τις δημοσκοπήσεις που χρηματοδοτήθηκαν από δεξιά κόμματα και οργανώσεις εντός και εκτός Βενεζουέλας που προέβλεπαν αμφίρροπη αναμέτρηση.

Τελικά ο «σύντροφος» επικράτησε με 10 μονάδες. Χωρίς αμφισβήτηση. Ακόμα και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ. Τ. Κάρτερ έχει δηλώσει ότι η «εκλογική διαδικασία στη Βενεζουέλα είναι από τις καλύτερες στον κόσμο», ενώ ο τωρινός αντίπαλος του Τσάβεζ παραδέχτηκε την ήττα του. Η συμμετοχή των ψηφοφόρων άγγιξε το 80,4 %, ποσοστό που στη δημοκρατική Δύση έχει καταστεί ανέφικτο ακόμα και σε εκλογές με τεράστια πόλωση. Καθόλου άσχημα για έναν «δικτάτορα» (σύμφωνα με σοβαρούς αναλυτές της Δύσης).

 Η κυβέρνηση όμως δε μένει μόνο στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Ενισχύει θεσμούς αυτοοργάνωσης όπου οι άνθρωποι, και ειδικά τα φτωχότερα στρώματα,  μπορούν να σχεδιάζουν και να αποφασίζουν και  κατανείμουν τα χρήματα στα έργα που έχουν θέσει σε προτεραιότητα.

Σε αυτή τη συμμετοχή του κόσμου στηρίζει το κόμμα του Τσάβεζ (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας) τις κοινωνικές του συμμαχίες, συμμαχίες που του επιτρέπουν να θίγει τα ισχυρά συμφέροντα (όπως αυτά των πολυεθνικών εταιρειών) χωρίς να κινδυνεύει με ανατροπή (δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα πριν μία δεκαετία). Άλλες κυβερνήσεις, με εξίσου ριζοσπαστικά αιτήματα και εξαγγελίες (όπως αυτή του Αλιέντε) ήταν πολύ βραχύβιες ή έβαλαν πολύ νερό στο κρασί τους (Λούλα στη Βραζιλία) καθώς δεν είχαν την ενεργή στήριξη του λαού.

Μένει να δούμε πόσο θα προχωρήσει τις αλλαγές ο Τσάβεζ δεδομένου ότι πολλοί λαοί και ηγέτες έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στη Βενεζουέλα ως παράδειγμα κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης που συνδυάζει την ισότητα και δικαιοσύνη στο εσωτερικό με τη διπλωματική ισχύ και την πυγμή στο εξωτερικό.