Άνθρωποι δίχως σήμερα και αύριο...
της Ταμάρα Τζουμαϊλη
Σε κάθε γωνιά της Αθήνας, σε κάθε στενό, σε κάθε φανάρι, σε κάθε ξεχασμένο σοκάκι, σε κάθε απόμερη οδό δεν είμαστε πια μόνοι μας....
Παντού και πάντα πλέον υπάρχουν δυό μάτια που σε κοιτάνε και σου ζητάνε βοήθεια! Άλλοι πέφτουν στα πόδια σου, άλλοι τρέχουν να σου καθαρίσουν τα τζάμια του αυτοκινήτου σου, άλλοι πάλι με ένα κουρέλι στα χέρια πέφτουν στο καπό και αρχίζουν να το γυαλίζουν. Τα χέρια τους κουρασμένα, σκασμένα. Το σώμα τους πολύ αδύνατο, το πρόσωπό τους ''κομμένο''. Ρούχα πολύ μεγαλύτερα από τις διαστάσεις του σώματός τους, χειμώνα-καλοκαίρι τα ίδια..Δείχνουν απελπισμένοι, σαν να έχουν βαρεθεί, κουραστεί αλλά ποτέ δεν σταματούν να χαμογελούν ευγενικά όταν σε κοιτάζουν... Τα μάτια τους είναι συνήθως ερεθισμένα από το καυσαέριο της πόλης και γυαλίζουν τόσο που συχνά νομίζεις ότι είναι βουρκωμένα...
Ο λόγος για τους ανθρώπους από το Πακιστάν, από το Μπαγκλαντές και άλλες ασιατικές χώρες. Τους αντιμετωπίζεις με άσχημο τρόπο, τους βρίζεις, τους φωνάζεις, συχνά μάλιστα ενώ πάνε να σου καθαρίσουν το τζάμι του αυτοκινήτου τους βρέχεις με το νερό από τους υαλοκαθαριστήρες... Ξέρω ότι έχεις κουραστεί και εσύ και όλοι μας να τους βλέπεις σε κάθε φανάρι όμως σκέψου πόσο πολύ έχουν κουραστεί αυτοί...Έχεις τα προβλήματά σου και ενοχλείσαι και μόνο που υπάρχουν. Έχεις σκεφτεί όμως ποτέ τα δικά τους προβλήματα?
Έφυγαν από τη χώρα τους μη μπορώντας άλλο πια να ζουν στη φτώχεια, άφησαν οικογένεια, σπίτι και φίλους για να ανοίξουν τα φτερά τους σε μια Ευρωπαϊκή χώρα που τελικά δεν τους προσφέρει τίποτα! Πρόκειται για ανθρώπους που ήρθαν εδώ γεμάτοι όνειρα, γεμάτοι ελπίδες και στόχους. Ποιός άλλωστε θα ξεκινούσε να μεταναστεύσει έχοντας στο νου του ότι θα τριγυρνάει με ένα κοντάρι στο χέρι για να καθαρίζει τζάμια?...Ταξίδεψαν ολόκληρα βράδια μέσα σε καταιγίδες και κρύο, πάλευαν με το φόβο μη τους πιάσουν στα σύνορα μιας και έμπαιναν παράνομα, αγωνιούσαν για το πότε θα ξαναδούν τους δικούς τους. Οι συνάνθρωποί μας αυτοί, ζούν ανά δεκάδες μέσα σε ''σπίτια'' 20 τετραγωνικών, κάτω από άθλιες συνθήκες υγιείνης και χωρίς ίχνος ποιοτικής ζωής. Τρώνε με δυσκολία σε καθημερινή βάση, αφού κανείς πια δε δίνει χρήματα για να τους βοηθήσει. Δουλείες δεν υπάρχουν για αυτούς, οι εργοδότες στο άκουσμα της καταγωγής τους γυρνούν την πλάτη τους.
Ο ρατσισμός είναι ο καλύτερος τους φίλος και ο χειρότερος εχθρός τους. Τους στιγματίζει καθημερινά. Η λέξη πακιστανός ηχεί σαν βρισιά για πολλούς πια σε αυτή τη χώρα...Κανείς δεν τους δίνει σημασία, οι πάντες τους αγνοούν, δέχονται κριτική και πολλές φορές πέφτουν θύματα κλοπών...Έχουν φτάσει στο σημείο να κλέβουν για να ζήσουν, να τρέφονται με νεκρά περιστέρια που βρίσκουν στο δρόμο, να ψάχνουν στα σκουπίδια για κουβέρτες ή ρούχα. Δε ζούν πια σαν άνθρωποι. Οι πράξεις που κάνουν για να ζήσουν πάνε κόντρα στα θρησκευτικά τους πιστέυω, ξεπερνούν τον ευατό τους...
Το ελληνικό κράτος είναι η φυλακή τους, τα φτερά που ήθελαν να ανοίξουν τους τα έκοψαν, δεν έχουν πια όνειρα, επόμενος στόχος τους είναι να επιβιώσουν και την επόμενη μέρα και να μη βρεθούν πίσω στη χώρα τους, γιατί εκεί...είναι ακόμη χειρότερα! Ακόμη μια κόλαση!
Ας προσπαθήσουμε όλοι να δούμε την αλήθεια των ανθρώπων αυτών, ας κοιτάξουμε μέσα στα μάτια τους και ας τους δείξουμε τη συμπόνια μας, Ας τους κάνουμε να νιώσουν πως τα φανάρια δεν είναι το δεύτερο σπίτι τους, ας τους βοηθήσουμε με ό,τι έχει ο καθένας μας, ας τους αντιμετωπίσουμε επιτέλους σαν πραγματικούς ανθρώπους και όχι σαν τα παρατημένα αδέσποτα ζώα, γιατί ας μη γελιόμαστε η συμπεριφορά σου αυτό τους δείχνει....
Γίνε άνθρωπος και βοήθησε τον διπλανό σου..Άνοιξε την ψυχή σου και αγκάλιασε όσους περνούν δύσκολα. Δεν ξέρεις ποτέ πως θα στα φέρει η ζωή και εσένα. Πάψε να είσαι ρατσιστής!
Σε κάθε γωνιά της Αθήνας, σε κάθε στενό, σε κάθε φανάρι, σε κάθε ξεχασμένο σοκάκι, σε κάθε απόμερη οδό δεν είμαστε πια μόνοι μας....
Παντού και πάντα πλέον υπάρχουν δυό μάτια που σε κοιτάνε και σου ζητάνε βοήθεια! Άλλοι πέφτουν στα πόδια σου, άλλοι τρέχουν να σου καθαρίσουν τα τζάμια του αυτοκινήτου σου, άλλοι πάλι με ένα κουρέλι στα χέρια πέφτουν στο καπό και αρχίζουν να το γυαλίζουν. Τα χέρια τους κουρασμένα, σκασμένα. Το σώμα τους πολύ αδύνατο, το πρόσωπό τους ''κομμένο''. Ρούχα πολύ μεγαλύτερα από τις διαστάσεις του σώματός τους, χειμώνα-καλοκαίρι τα ίδια..Δείχνουν απελπισμένοι, σαν να έχουν βαρεθεί, κουραστεί αλλά ποτέ δεν σταματούν να χαμογελούν ευγενικά όταν σε κοιτάζουν... Τα μάτια τους είναι συνήθως ερεθισμένα από το καυσαέριο της πόλης και γυαλίζουν τόσο που συχνά νομίζεις ότι είναι βουρκωμένα...
Ο λόγος για τους ανθρώπους από το Πακιστάν, από το Μπαγκλαντές και άλλες ασιατικές χώρες. Τους αντιμετωπίζεις με άσχημο τρόπο, τους βρίζεις, τους φωνάζεις, συχνά μάλιστα ενώ πάνε να σου καθαρίσουν το τζάμι του αυτοκινήτου τους βρέχεις με το νερό από τους υαλοκαθαριστήρες... Ξέρω ότι έχεις κουραστεί και εσύ και όλοι μας να τους βλέπεις σε κάθε φανάρι όμως σκέψου πόσο πολύ έχουν κουραστεί αυτοί...Έχεις τα προβλήματά σου και ενοχλείσαι και μόνο που υπάρχουν. Έχεις σκεφτεί όμως ποτέ τα δικά τους προβλήματα?
Έφυγαν από τη χώρα τους μη μπορώντας άλλο πια να ζουν στη φτώχεια, άφησαν οικογένεια, σπίτι και φίλους για να ανοίξουν τα φτερά τους σε μια Ευρωπαϊκή χώρα που τελικά δεν τους προσφέρει τίποτα! Πρόκειται για ανθρώπους που ήρθαν εδώ γεμάτοι όνειρα, γεμάτοι ελπίδες και στόχους. Ποιός άλλωστε θα ξεκινούσε να μεταναστεύσει έχοντας στο νου του ότι θα τριγυρνάει με ένα κοντάρι στο χέρι για να καθαρίζει τζάμια?...Ταξίδεψαν ολόκληρα βράδια μέσα σε καταιγίδες και κρύο, πάλευαν με το φόβο μη τους πιάσουν στα σύνορα μιας και έμπαιναν παράνομα, αγωνιούσαν για το πότε θα ξαναδούν τους δικούς τους. Οι συνάνθρωποί μας αυτοί, ζούν ανά δεκάδες μέσα σε ''σπίτια'' 20 τετραγωνικών, κάτω από άθλιες συνθήκες υγιείνης και χωρίς ίχνος ποιοτικής ζωής. Τρώνε με δυσκολία σε καθημερινή βάση, αφού κανείς πια δε δίνει χρήματα για να τους βοηθήσει. Δουλείες δεν υπάρχουν για αυτούς, οι εργοδότες στο άκουσμα της καταγωγής τους γυρνούν την πλάτη τους.
Ο ρατσισμός είναι ο καλύτερος τους φίλος και ο χειρότερος εχθρός τους. Τους στιγματίζει καθημερινά. Η λέξη πακιστανός ηχεί σαν βρισιά για πολλούς πια σε αυτή τη χώρα...Κανείς δεν τους δίνει σημασία, οι πάντες τους αγνοούν, δέχονται κριτική και πολλές φορές πέφτουν θύματα κλοπών...Έχουν φτάσει στο σημείο να κλέβουν για να ζήσουν, να τρέφονται με νεκρά περιστέρια που βρίσκουν στο δρόμο, να ψάχνουν στα σκουπίδια για κουβέρτες ή ρούχα. Δε ζούν πια σαν άνθρωποι. Οι πράξεις που κάνουν για να ζήσουν πάνε κόντρα στα θρησκευτικά τους πιστέυω, ξεπερνούν τον ευατό τους...
Το ελληνικό κράτος είναι η φυλακή τους, τα φτερά που ήθελαν να ανοίξουν τους τα έκοψαν, δεν έχουν πια όνειρα, επόμενος στόχος τους είναι να επιβιώσουν και την επόμενη μέρα και να μη βρεθούν πίσω στη χώρα τους, γιατί εκεί...είναι ακόμη χειρότερα! Ακόμη μια κόλαση!
Ας προσπαθήσουμε όλοι να δούμε την αλήθεια των ανθρώπων αυτών, ας κοιτάξουμε μέσα στα μάτια τους και ας τους δείξουμε τη συμπόνια μας, Ας τους κάνουμε να νιώσουν πως τα φανάρια δεν είναι το δεύτερο σπίτι τους, ας τους βοηθήσουμε με ό,τι έχει ο καθένας μας, ας τους αντιμετωπίσουμε επιτέλους σαν πραγματικούς ανθρώπους και όχι σαν τα παρατημένα αδέσποτα ζώα, γιατί ας μη γελιόμαστε η συμπεριφορά σου αυτό τους δείχνει....
Γίνε άνθρωπος και βοήθησε τον διπλανό σου..Άνοιξε την ψυχή σου και αγκάλιασε όσους περνούν δύσκολα. Δεν ξέρεις ποτέ πως θα στα φέρει η ζωή και εσένα. Πάψε να είσαι ρατσιστής!
