Οι οχτώ φίλοι μου

του Μιχάλη Ταστσόγλου

Τι να κάνουν τώρα άραγε;

Ήταν όλοι χαμογελαστοί όταν με κοίταζαν. Φορούσαν κοστούμι και γραβάτα. Ευκατάστατοι κύριοι όλοι τους. Τους έβλεπα συχνά για λιγο καιρό και μετά τους έχανα. όχι οτι δε μπορούσα να τους αναζητήση ή μου κρύβονταν, απλά είχαν πολλές...
υποχρεώσεις κι έτρεχαν.

Ο ένας είχε σχολή οδήγησης. Γελαστός άνθρωπος, κοίταζε από το παράθυρο τα κοριτσάκια καθώς οδηγούσε κι έβγαζε αστείες μικροκραυγές. Ήταν πολύ γλυκός.

Ο δεύτερος ήταν εφοριακός. Άνθρωπος - κομπιουτεράκι, λέγανε όλοι τότε. Είχε και μουστάκι. Μιλούσε λίγο, αλλά έδινε το χέρι του πολύ. 

Ο τρίτος ήταν κάτι μέσα στο στρατό. Εγώ μικρό παιδί τότε και δεν ήξερα από ιεραρχίες και λοιπά. Τον φοβόμουν κάπως. Κατά βάθος νόμιζα πως χρησιμοποιούσε όπλα συχνά. Όποτε ερχόταν σπίτι είχαμε πολλά φαγητά. Μαγείρευε η μητέρα μου κι εκείνος έτρωγε. Στο τέλος έπινε κι ένα ουίσκι, αλλά δεν άφηνε τον αδερφό μου, που τον είχε φαντάρο, να πιει.

Ο τέταρτος ήταν στο κόμμα. Βουλευτής ίσως. Δεν ξέρω τότε, μετά πάντως σίγουρα. Αυτός κι αν έτρωγε. Θυμάμαι ο πατέρας μου έβγαζε όλο φωτογραφίες μαζί του. Για να τον βρει στο τηλέφωνο έπρεπε να τον πάρει 5 φορές. Αλλά όταν ερχόταν σπίτι, χόρευε ο ένας, χειροκροτούσε ο άλλος.

Ο πέμπτος ασχολείτο με πετρέλαια. Δεν ήταν δα κι ο Λάτσης, αλλά ζούσε άνετα. Αν ερχόταν μεσημέρι, τα χέρια του ήταν βρόμικα. Αν ερχόταν βράδυ, είχε λουστεί με άρωμα.

Ο έκτος ήταν αστυνομικός. Εκεί να δεις φόβος. Αυτός δεν ερχόταν πολύ, ο πατέρας μου δεν τον ήθελε. Ήταν νεαρός, φίλος του αδερφού μου. Κλείνονταν στο δωμάτιο και κάπνιζαν όταν έλειπε ο πατέρας.

Ο έβδομος ήταν εκτελωνιστής. Κι αυτός καλός φίλος του πατέρα. Όσο ασχολείτο με εισαγωγές. Μετά χάθηκαν. Αυτός έφερνε όλη την οικογένεια. 

Ο όγδοος ήταν στο δήμο υπάλληλος. Αυτός μόνο σπάνια ερχόταν. Ήταν ξάδελφος κάπως μακρυνός. Θυμάμαι μας είχε σταθεί πολύ που δε βρίσκαμε να παρκάρουμε.

Θυμάμαι κι άλλους ανθρώπους γελαστούς καλοντυμένους, μα δεν είναι όλοι προσπελάσιμοι στη μακρόχρονη μνήμη μου. Εγώ ήμουν παιδί και πάντα χαιρόμουν που έρχονταν στο σπίτι μου. Είχε πλάκα.

Αναρωτιέμαι τι να κάνουν τώρα. Το '90 ήταν πολύ ζεστό ως εποχή. Τώρα με την κρίση υπάρχουν προβλήματα σε όλες τις δουλειές. Εγώ θέλω να είναι καλά.