Από τον Τζιμπούρ στον Πετσάλνικο

 της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Για ένα ρητό του Λυκούργου

 

«Αν θέλεις Δημοκρατία, να την κάνεις πρώτα σπίτι σου». Το είπε σε ανύποπτο χρόνο ο ξινός νομοθέτης Λυκούργος. Το διέσωσε ο Πλούταρχος, το ξανασερβίρω κι εγώ τώρα μπας και βρεθεί κανένας αφηρημένος να το χάψει.  

 

 

Μου το θύμισε ο πρώην πρωθυπουργός όταν προ ημερών είπε ότι η οικογένειά του λειτουργεί δημοκρατικά και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τη γνώμη του. Σάμπως και στο δικό μας σπίτι το ίδιο δεν γίνεται; Να, εγώ επί παραδείγματι. Πόσες φορές έχω πανηγυρίσει γκολ του Ολυμπιακού χωρίς να κινδυνεύσει η σωματική μου ακεραιότητα από τον βαζελοκίνητο οικογενειακό καναπέ; Σας διαβεβαιώ καμία. Αφού κάθε φορά που σουτάρει ο Τζιμπούρ πάω από μόνη μου και στέκομαι προληπτικά στη γωνία με τη μύτη στον τοίχο.

Τα ίδια και χειρότερα όταν σκάει μείζον πολιτικό θέμα. Με εξαίρεση μια στιγμιαία οικογενειακή ομοψυχία την οποία οφείλουμε εξ ολοκλήρου στο ενδεχόμενο πρωθυπουργίας Πετσάλνικου - εάν θυμάστε -, σε όλα τα άλλα δεν χάνουμε ευκαιρία να γίνουμε μαλλιά - κουβάρια ακόμη και όταν συμφωνούμε. Στο μόνο που είμαστε κυριλέ και κρατάμε τα προσχήματα είναι τα δελτία ειδήσεων. Τις μούντζες που τρώει μετά εκείνη που λέει τον καιρό, τις έχω βάρος στη συνείδησή μου.