Θα πάμε με τον "καρβουνιάρη", μένοντας 50 χρόνια πίσω παό την Ευρώπη;
Είναι ανάγκη να αλλάξουμε
Είμαι φανατική χρήστης των μέσων μαζικής μεταφοράς και παίρνω πολύ συχνά το τραίνο: είναι ένα φτηνό και σίγουρο μέσο μεταφοράς σε σχέση με το αυτοκίνητο και ως μέσον σταθερής τροχιάς χαρακτηρίζεται από τη μεγάλη του ακρίβεια!
Έτσι, όταν χτίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα οι περίφημοι σταθμοί των τραίνων στις μεγάλες μητροπόλεις της Δύσης, που κάποιοι τους αποκάλεσαν και «ναούς της κινητικότητας», τα μεγαλοπρεπή αυτά κτίρια από ατσάλι και γυαλί έφεραν ένα τεράστιο ρολόι ως σύμβολο της ακρίβειας.
Όταν ήμουν παιδί, ταξίδεψα μερικές φορές με τον μπαμπά μου από τη Λάρισα στην Αθήνα με το τραίνο και το ταξίδι διαρκούσε 10 ολόκληρες ώρες. Πριν από σχεδόν 10 χρόνια, και μετά από ένα περίπου αιώνα από την δημιουργία του σιδηροδρόμου στη χώρα μας, επετεύχθη σημαντική μείωση του χρόνου και σχετική ακρίβεια στην ώρα άφιξης, πράγμα που είναι το βασικό χαρακτηριστικό και πλεονέκτημα του σιδηροδρόμου! Το ταξίδι για τη Λάρισα είχε, λοιπόν, γίνει μια υπόθεση λιγότερο από 4 ώρες (η αντίστοιχη, βεβαίως, απόσταση στη Γαλλία πραγματοποιείται σε 1,5 ώρα! ).
Έγιναν, μάλιστα, εδώ και αρκετά χρόνια έργα υποδομής με γέφυρες αλλά και με πυλώνες και βραχίονες, ώστε το δίκτυο να λειτουργήσει με ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά οι εργασίες έχουν σταματήσει και δεν ξέρουμε πότε και αν θα προχωρήσουν περιμένοντας τους νέους επενδυτές.
Τι συνέβη, όμως, εδώ και ένα σχεδόν χρόνο και δεν ισχύει ότι προηγουμένως είχε επιτευχτεί;
Γιατί αντί να βελτιωθεί αυτή η υπηρεσία χειροτερεύει, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ακρίβεια των δρομολογίων,και δεν υπάρχει κανένα τραίνο που να φτάνει στην προγραμματισμένη ώρα, με αποτέλεσμα η διαδρομή Αθήνα-Λάρισα να πλησιάζει εκ νέου στις 5 ώρες;
Γιατί η διεύθυνση της εταιρίας δεν αισθάνεται την υποχρέωση να ενημερώνει και να δίνει εξηγήσεις μέσω του προσωπικού της κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όταν στην αρχή του ταξιδιού, αναγγέλλεται μια ώρα άφιξης που μετά διαφοροποιείται;
Το διοικητικό συμβούλιο της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και η εμπορική πολιτική της εταιρίας ευθύνονται για την χαμηλή ποιότητα των υπηρεσιών του σιδηροδρόμου σε μια εποχή σημαντικής αύξησης της επιβατικής κίνησης, εξαιτίας της μεγάλης αύξησης της τιμής του πετρελαίου, που καθιστά ασύμφορη τη μετακίνηση με το ιδιωτικό αυτοκίνητο. Ωστόσο, παρότι η ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναι ανώνυμη εταιρία, το Ελληνικό Δημόσιο παραμένει ο βασικός μέτοχος, άρα υπάρχει πολιτική ευθύνη του εποπτεύοντος υπουργού για την καθυστέρηση εκσυγχρονισμού των σιδηροδρόμων που είναι τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω από αυτό της Δυτικής Ευρώπης, καθώς και για την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων σε περίοδο οικονομικής κρίσης- όταν, μάλιστα, τα έσοδα της εταιρίας καταγράφουν ανοδική πορεία.
Δυστυχώς, πέρα από την εθνική μας τραγωδία υπάρχει και η κωμωδία που συνεχίζεται να παίζεται από τα μέλη αυτής της κυβέρνησης, όπου κανείς δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη: ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, παραδείγματος χάριν, δεν καταφέρνει να προστατεύσει την Αθήνα, αλλά δεν είναι δική του ευθύνη… Όμως, η άσκηση της εξουσίας και της διοίκησης δεν είναι για το θεαθήναι, σημαίνει λογοδοσία προς το σώμα των πολιτών, σημαίνει ευθύνη∙ Όποιος κυβερνάει έχει και την ευθύνη των πράξεων και, κυρίως, των παραλείψεών του!
Υπάρχει, βεβαίως, και η λεγόμενη κοινωνία των πολιτών: Ποιες είναι οι απαιτήσεις μας από την Πολιτεία και τις διάφορες δημόσιες ανώνυμες εταιρίες;
Ίσως έχει φτάσει η στιγμή να σταματήσουμε να καταγράφουμε την παθογένεια της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και να απαιτήσουμε την αλλαγή της, ξεκινώντας από τη δική μας στάση και καταλογίζοντας ευθύνες σε όσους ευθύνονται. Ως αριστεροί πολίτες και ως Αριστερά της ευθύνης οφείλουμε να συμβάλουμε στη βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών με παρεμβάσεις και προτάσεις, ώστε οι δημόσιες εταιρίες να μην επιβαρύνουν τον φορολογούμενο, ενώ παράλληλα να βελτιώνεται η ποιότητα των υπηρεσιών.
Η Ευγενία Μπουρνόβα είναι καθηγήτρια Οικονομικής – Κοινωνικής Ιστορίας και Ιστορίας Πόλεων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
πηγή: aixmi.gr
