Η σύγκρουση
του Δημήτρη Κωνσταντάκου
Κάποτε στην Ελλάδα,θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος της ταινίας με θέμα την χώρα μας,όταν αυτή ήταν ακόμη νέα και ανέμελη .Οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης φρόντιζαν να μεγαλώσει χωρίς να ανησυχεί για τον ανορθόδοξο τρόπο ανάπτυξης ,οικονομικής,πολιτικής και κοινωνικής ,και αν κάτι πήγαινε στραβά ,τότε θα ερχόταν η καλή νεράιδα και με το μαγικό ραβδί της θα κατάφερνε να τα αλλάξει όλα.
Θα μπορούσε να αλλάξει συμπεριφορές και νοοτροπίες,ενός βαθιά πολιτικοποιημένου κράτους,που ευνοούσε τα μικροσυμφέροντα και που όλα γίνονταν με επιφανειακό, χωρίς βάθος χρόνου σχεδιασμό.Μάλλον έτσι πιστεύαμε και δεν προσπαθούσαμε να κάνουμε τίποτα για να αλλάξει ,όμως τα πράγματα χειροτέρευσαν και η καλή νεράιδα δεν εμφανίστηκε.Τα ψέματα τέλειωσαν και η διάθεση μας για παραμύθια στέρεψε ,οι Ευρωπαίοι εταίροι ζήτησαν να ωριμάσει και να αναλάβει τις ευθύνες της,όπως κάνουν στα παιδιά τους μόλις φτάσουν στα 18 τους. Όμως η καλομαθημένη Ελλάδα δεν μπορούσε να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση,ήταν εκτός των δυνατοτήτων της,γιατί δεν είχε εκπαιδευτεί να το κάνει,με άλλες αξίες είχε γαλουχηθεί .Οι άνθρωποι της είχαν ξεχάσει να ζουν αρμονικά και να συνεργάζονται, τα παιδιά της δεν είχαν όνειρα ,ήταν μηδενικά όσο και τα μηδενικά του χρέους και του ελλείμματος της οικονομίας της και η ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν είχε κρυφτεί καλά στο βάθος του υποσυνείδητου τους.Η μετανάστευση φάνταζε σαν μόνη λύση και έτσι πλέον η λογική τους,είχε αποκτήσει προσανατολισμό , έδειχνε τον βορρά σε χώρες ανεπτυγμένες και ευνομούμενες,γιατί εκεί πίστευαν ότι μπορούν να ξαναρχίσουν να κάνουν όνειρα και ξέρετε όταν η καρδιά συνομωτήσει με το μυαλό,τότε τα εμπόδια υπερνικούνται και ο στόχος γίνεται πιο ξεκάθαρος.
Μπορεί όμως αυτή η κίνηση να αλλάξει την κατάσταση;
Η απάντηση είναι αρνητική,καθώς καμία μεμονωμένη προσπάθεια δεν είναι ικανή για την αλλαγή,αλλά είναι αναγκαία αφενός για να εισάγει η χώρα μας πολιτισμό ,ευγένεια και υπομονή και αφετέρου την τεχνογνωσία για την πρόοδο της τεχνολογίας και την ανάπτυξη της οικονομίας .
Προς αυτή την κατεύθυνση της αλλαγής χρειάζεται να στραφούν και οι πολιτικοί που μέχρι πρότινως είχαν συγκεκριμένους ρόλους που υποδύονταν σε ένα σεναρίο πολυπαιγμένο και βαρετώς σκηνοθετημένο,ποιώντας το ήθος ανήθικα ,πολλές φορές μάλιστα σαν μέτριοι κομπάρσοι αναλώνονταν σε ένα παιγνίδι εντυπώσεων ,εικόνας και πρόζας,αφήνοντας παραμέρως την ουσία του προβλήματος που γιγαντόνοταν χρόνο με το χρόνο.Φυσικά δεν ήταν όλοι τους κακοί και ασυνεπείς ,άσχετα αν δεν είναι τόσο γνωστοί με αυτούς που είχαν εμπλακεί σε σκάνδαλα.Ίσως δεν χρειάζονταν οι δεύτεροι τα φώτα της δημοσιότητας για να λάμψουν ,αλλά αποτελούσαν οι ίδιοι φωτεινά παραδείγματα για αυτούς που βρίσκονταν γύρω τους,τα οποία τώρα είναι απαραίτητο να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι .
Η εσωτερική διαμάχη δημιουργούσε ένα χαρακτήρα αιώνιου εφήβου για την Ελλάδα,που δεν αποδεχόταν ποτέ τα λάθη της και συνεχώς έψαχνε μια ταυτότητα,που δεν συναινούσε ποτέ και δεν κατέληγε πουθενά,είναι απαίτηση των εποχών ωστόσο αυτό να αλλάξει.Για να αλλάξει αυτό χρειάζεται τόσο οι πολιτικοί μεταξύ τους,όσο και εμείς οι πολίτες να ρθούμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον, και κάτω από ένα σκοπό και μια στέγη να παραμερίσουμε τα εμπόδια και να αλλάξουμε το πρόσημο της απάντησης μεταβάλλοντας τα πράγματα προς το καλύτερο.
Προς αυτή την κατεύθυνση της αλλαγής χρειάζεται να στραφούν και οι πολιτικοί που μέχρι πρότινως είχαν συγκεκριμένους ρόλους που υποδύονταν σε ένα σεναρίο πολυπαιγμένο και βαρετώς σκηνοθετημένο,ποιώντας το ήθος ανήθικα ,πολλές φορές μάλιστα σαν μέτριοι κομπάρσοι αναλώνονταν σε ένα παιγνίδι εντυπώσεων ,εικόνας και πρόζας,αφήνοντας παραμέρως την ουσία του προβλήματος που γιγαντόνοταν χρόνο με το χρόνο.Φυσικά δεν ήταν όλοι τους κακοί και ασυνεπείς ,άσχετα αν δεν είναι τόσο γνωστοί με αυτούς που είχαν εμπλακεί σε σκάνδαλα.Ίσως δεν χρειάζονταν οι δεύτεροι τα φώτα της δημοσιότητας για να λάμψουν ,αλλά αποτελούσαν οι ίδιοι φωτεινά παραδείγματα για αυτούς που βρίσκονταν γύρω τους,τα οποία τώρα είναι απαραίτητο να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι .
Η εσωτερική διαμάχη δημιουργούσε ένα χαρακτήρα αιώνιου εφήβου για την Ελλάδα,που δεν αποδεχόταν ποτέ τα λάθη της και συνεχώς έψαχνε μια ταυτότητα,που δεν συναινούσε ποτέ και δεν κατέληγε πουθενά,είναι απαίτηση των εποχών ωστόσο αυτό να αλλάξει.Για να αλλάξει αυτό χρειάζεται τόσο οι πολιτικοί μεταξύ τους,όσο και εμείς οι πολίτες να ρθούμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον, και κάτω από ένα σκοπό και μια στέγη να παραμερίσουμε τα εμπόδια και να αλλάξουμε το πρόσημο της απάντησης μεταβάλλοντας τα πράγματα προς το καλύτερο.
Οι πολιτικοί και οι πολίτες, ο καθένας ξεχωριστά ,έχουν ένα μερίδιο ευθύνης,αποτελούν κύτταρα ενός ζωντανού οργανισμού που αν δεν αναγεννηθούν,τότε τα νέα θα είναι άσχημα για όλους μας.Και αν όχι με ομοφωνία,αλλά πάντα με ομοψυχία να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.Χρειάζεται αρετή και τόλμη , θα έλεγε ο Ανδρέας Κάλβος , για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο,αλλά τώρα οι καιροί το επιτάσσουν και οφείλουμε να γίνει .Δεν είναι ανέφικτο,ούτε ουτοπικό να προσεγγιστεί ένα νέο σημείο ισορροπίας πιο υγιές ,αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί απαιτείται χρόνος και δουλειά.Η νέα Ελλάδα χρειάζεται να πατήσει στα πόδια της και να αποκτήσει υπόσταση και προσωπικότητα ,τα γονίδια υπάρχουν ,οι πρόγονοί της αποτελούσαν παραδείγμα για όλο τον σύγχρονο δυτικό και όχι μόνο κόσμο,φυσικά θα χρειαστεί να αντλήσει και να αφομοιώσει τις συμπεριφορές των σημερινών επιτυχημένων κοινωνιών για να εναρμονιστεί με το περιβάλλον της ,και αν τα καταφέρει και ισορροπήσει εσωτερικά τότε αυτό θα φανεί και θα λάμψει εξωτερικά.
