Άστεγοι από επιλογή
Το σενάριο του παραλόγου θέλει εσένα πριν λίγα χρόνια να αγοράζεις το σπίτι σου με τη βοήθεια ενός -ευκόλως αποκτηθέντος- στεγαστικού και ελάχιστη δέσμευση στην αβεβαιότητα 15 χρόνια, στην οποία θεωρείς ότι θα ανταπεξέλθεις.
Λίγα χρόνια μετά, εν έτει 2010 και μετά, ο εφιάλτης-μνημόνιο ξεκινά. Μόνο που αυτός πρόκειται να είναι σταδιακός, απρόβλεπτος, ευελπιστείς αποτελούμενος από την αρχή, τη μέση και το τέλος του. Στα πλαίσια και στο όνομα αυτού, βομβαρδίζεσαι από μειώσεις μισθών, αύξηση τιμών, φορολογικές επιβαρύνσεις, ακόμα και ανεργία.
Τα χρέη σου θα τρέξουν και εσύ θα συρρικνωθείς για να αντέξεις, μαχόμενος για την απολεσθείσα σταθερότητα, για το καλό της χώρας το οποίο υποτίθεται ότι συμπεριλαμβάνει και το δικό σου. Είναι όμως έτσι;
Η τρόικα ως άλλος σωτήρας, δεν έχει έρθει για να καταργήσει απλώς κάποιες ελάχιστες ευνοϊκές ρυθμίσεις που η χώρα θέσπισε χρόνια πριν για τον λαό της. Έρχεται να καταργήσει το δικαίωμα σου στη στέγη. Όχι αυτή του εξοχικού, του δεύτερου σπιτιού, αλλά το δικαίωμα στη μία και μοναδική κατοικία. Την πρώτη.
Πως;
Η ρύθμιση, στην οποία και οφείλεται ο πρόλογος που έκανα, αφορά τόσο στους πλειστηριασμούς που επισπεύδονται από τις τράπεζες για την ικανοποίηση απαιτήσεων που δεν υπερβαίνουν τις 200.000 ευρώ, όσο και αυτούς που επισπεύδονται από οποιονδήποτε εις βάρος της πρώτης ή της μοναδικής κατοικίας του οφειλέτη. Ρύθμιση που αφορά 200.000 κατόχους ακινήτων προς το παρόν και αναμένοντας την αύξηση αυτών στο κοντινό και σίγουρα εφιαλτικό μέλλον.
Και εγώ αναρωτιέμαι σε ποιό σημείο του εφιάλτη βρισκόμαστε;
Στην αρχή, τη μέση ή το τέλος αυτού;
