Το Πα.Σο.Κ. και οι φατρίες του

του Μιχάλη Ταστσόγλου

Άλλες οι προτεραιότητες των στελεχών του "κινήματος" και άλλες της κυβέρνησης Παπαδήμου

Όταν ακούω τον όρο "κόμμα εξουσίας", ο νους μου πηγαίνει πάντα στο Πα.Σο.Κ. Τώρα, όταν ακούω τον όρο "κομματική ταύτιση", ο νους μου θα πηγαίνει σε εκείνο το 15% των πολιτών που φέρεται ότι θα (ξανα)ψηφίσει Πα.Σο.Κ.

Ένα κόμμα που θέλει να διεκδικήσει την εξουσία οφείλει να είναι πολυσυλλεκτικό. Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα είναι συνήθως χαλαρά μορφώματα που προσβλέπουν σε πολλούς, διαφορετικής ιδεολογικής προέλευσης ψηφοφόρους (ο ορισμός ανήκει στον καθηγητή Χριστόφορο Βερναρδάκη). Όμως, η πολυσυλλεκτικότητα έχει δύο όψεις. Η δεύτερη όψη είναι εκείνη που φασματικά εκκινεί από την πολιτική αντίφαση και εκτείνεται ως τη μισαλλοδοξία.

Η χώρα ζει επικίνδυνα κατά την ορολογία των παραδοσιακών ΜΜΕ, κατ' εμέ οι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουν αρχίσει να ζουν αναξιοπρεπώς. Κι ενώ επί μία διετία οι βουλευτές του Πα.Σο.Κ.έλεγαν πως πολεμούσαν τις συνειδήσεις τους με αυτά που ψήφιζαν, διατυμπανίζοντας πως αυτή είναι η μόνη λύση, σήμερα, με την προοπτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην κολακεύει κανένα στέλεχος του, το Πα.Σο.Κ. ενδιαφέρεται μόνο για "νίκες" εντυπώσεων που θα μεγαλώσουν κατά τι το ιστορικά πενιχρό ποσοστό του. Παράλληλα, πολλοί πολιτευτές που πρόσκεινται στο κυβερνών προσπαθούν να μη λερωθεί και το δικό τους όνομα δίπλα στην ταμπέλα που γράφει "Γιώργος Α. Παπαδρεόυ".

Το Πα.Σο.Κ. φέρει στο DNA του την αντίφαση. Όπως, ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλα διεκήρυσσε κι άλλα έκανε για τις Η.Π.Α., έτσι σήμερα το Πα.Σο.Κ. έχει παραδοσιακά στελέχη (τα λεγόμενα ως παλαιοπασοκικά), έχει εκσυγχρονιστές, έχει φιλοαμερικανούς, έχει και υπέρμαχους της Ευρώπης. Και βεβαίως έχει και μπόλικους "φιλελευθέρους".