Το trailer του 2012

Το bloggers-tv κλείνει το 2011 με ένα νέο συνεργάτη

           

Του Τάσου Γιαννόπουλου

             
Μετά τις ευχές και το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, ευχάριστη παρένθεση στην  κατήφεια της καθημερινότητας, ας επανέλθουμε στην πολιτική πραγματικότητα: τι περιμένουμε από το 2012 που μόλις ξημέρωσε; Ή, θέτοντας την ερώτηση κινηματογραφικώ τω τρόπω, με τι είδους φιλμ θα μοιάζει η χρόνια της οποίας η αυλαία μόλις άνοιξε;

Οι συνομωσιολόγοι της παρέας, δεν έχουν αμφιβολία: φυσικά θα είναι μια υπερπαραγωγή αμερικανικής προέλευσης με θέμα την καταστροφή του κόσμου. Οι προβλέψεις των Μάγιας είναι αρκούντως πιασάρικες και ο Ρόλαντ Έμεριχ (“2012”) πρόλαβε να τις κάνει κινηματογραφικό blockbuster. 

Για τους  δύσπιστους στις θεωρίες συνομωσίας οι βεβαιότητες είναι λιγότερες και η αγωνία μεγάλη. Πολλοί (στην Ελλάδα το 99% σύμφωνα με πρόσφατη μέτρηση), ατενίζουν το εγγύς μέλλον με απαισιοδοξία. Βλέπουν το 2012 έμπλεο προσωπικών δραμάτων, οικονομικών τελμάτων και οικογενειακών αδιεξόδων. Ο εφιάλτης του προϋπολογισμού των νοικοκυριών τους δεν  αφήνει περιθώρια παρά για θλίψη και φόβο. Φόβο για ένα μέλλον που μοιάζει σε συναισθήματα με το σοκαριστικό «Biutiful» του Ιναρίτου. Η κοινωνική εξαθλίωση δεν είναι (πλέον) μόνο για τους ήδη περιθωριοποιημένους, (που θα τη βιώσουν σαφώς εντονότερα) αλλά για το συγγενή μας, το γείτονα, εμάς τους ίδιους. Τα προσωπικά και συλλογικά αδιέξοδα προσθέτουν μια καφκική πινελιά στο δράμα και επιτείνουν την απελπισία.

Προχωρώντας στη «μεγάλη εικόνα», ανοίγονται, δυστυχώς, πηγές έμπνευσης και στους λάτρεις των πολεμικών ταινιών: σε πρώτο πλάνο η επικείμενη επίθεση στο ΠΥΡΗΝΙΚΟ Ιράν (που θα είναι άρτια σκηνοθετημένη και ευπέπτως δοσμένη στην κοινή γνώμη από τους  «spin doctors» τους Λευκού Οίκου) αλλά και η γενικότερη ένταση στη Μέση Ανατολή. Τα παραπάνω δεν βρίσκονται «μακριά» μας: η στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας με το πολεμοκάπηλο Ισραήλ (το οποίο θα έχει ενεργή συμμετοχή σε περίπτωση  επίθεσης στο  Ιράν) μόνο δυσοίωνη μπορεί να θεωρηθεί (πόσο μάλλον σε μια περίοδο που πολλοί «παίκτες» ερίζουν για την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων της Ν.Α Μεσογείου). Απλώς υπενθυμίζουμε πως οι σκηνές του πολέμου αντιστοιχούν  περισσότερο στο σπουδαίο (και αντιπολεμικό) «Letters fron Ivojima» του Ίστγουντ παρά στις Χολυγουντιανές παραγωγές.

Για τους λάτρεις των πολιτικών θρίλερ προβλέπεται πλούσιο το νέο έτος: εκλογές σε ΗΠΑ, Ελλάδα και Γαλλία, ένταση του νομισματικού πολέμου, πιθανή διάλυση της Ευρωζώνης. Όπως μας έδειξε πρόσφατα ο Πολάνσκυ («The Ghost Writer») αλλά και ο Κλούνεϊ («The ides of March»)  διαδικασίες όπως οι παραπάνω επηρεάζονται καθοριστικά από οικονομικά κέντρα και διαπλεκόμενα συμφέροντα, αφήνοντας τη δημοκρατία απλό θεατή.

Για το τέλος, η ελπίδα: αν σκηνοθέτες γίνουν τα ποικιλόμορφα κινήματα (Occupie Wall Street, Indignados, Αγανακτισμένοι, Αραβική Άνοιξη), είναι πιθανόν η δημοκρατία να διώξει την κατήφεια. Η λαϊκή διαθεσιμότητα μπορεί να ανακόψει το δρόμο προς τον όλεθρο. Τότε ίσως δούμε σκηνές από το ντοκιουμενταρίστικο εγχείρημα του Πίτερ Γουάτκινς που λίγοι θα πρόσεξαν: το «La Commune» που καταπιάνεται με την ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού (Μάρτιος – Μάιος 1871). Σημείωση: το τελευταίο σενάριο είναι το πιο χρονοβόρο απ’ όλα και απεχθάνεται τους κομπάρσους…