Οι υπονομευτές της Ελλάδας με το προσωπείο της Ευρώπης

Ελλείψει πραγματικής πολιτικής ένωσης, η Ευρώπη που μετά βίας στέκεται ακόμη στα πόδια της, δείχνει αδύναμη να προστατευτεί από την λαίλαπα των κερδοσκόπων και των δορυφόρων τους. Ως άλλοι εφιάλτες, συγκεκριμένοι Ευρωπαίοι μανδαρίνοι προσπαθούν είτε "εν κρυπτώ και παραβύστω" είτε φανερά να ρίξουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από μέσα, ανοίγοντας κερκόπορτες για τον ακρωτηριασμό του και εξυπηρετώντας εθνικιστικούς οικονομικούς επεκτατισμούς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που, την στιγμή που η Ελληνική Κυβέρνηση επιλέγει να συμπεριφερθεί ως "υποδειγματικός κρατούμενος" στους Ευρωπαίους "εταίρους" για να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, εκείνοι την φτύνουν επιδεικτικά απαιτώντας μία δημοσιονομική προσαρμογή που είναι απλά ουτοπική. Ενώ στην πραγματικότητα υπάρχουν ακόμα σημαντικότατα περιθώρια για την αλλαγή του σκηνικού της ευρωπαϊκής κατάρρευσης με την άμεση και ουσιαστική ενίσχυση των χωρών του νότου, η ευρωπαϊκή κεντρική ηγεσία αποδεικνύεται ανίκανη και χειραγωγούμενη, ενισχύοντας με την στάση της όσους ποντάρουν στην κατάρρευση της Ευρωζώνης, ίσως και της ίδιας της Ένωσης.


Η υπονόμευση της Ελλάδας από την ΕΚΤ

Η υπονόμευση της Ευρώπης των 27 έρχεται πρωτίστως από την ίδια μέσα από τις κατευθυνόμενες κεντρικές πολιτικές της αποφάσεις. Ήδη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μία εκ των τριών συνιστωσών της τρόικας, αντί να εκπληρώσει τον ρόλο της ως εγγυήτρια του κοινού νομίσματος, προέβη στον στεγνό και προκλητικό αποκλεισμό των ελληνικών τραπεζών από την παροχή ρευστότητας, μη δεχόμενη ελληνικά ομόλογα ως εγγυήσεις και παραπέμποντάς τις για ρευστότητα στον έκτακτο μηχανισμό ELA της Τράπεζας της Ελλάδος ο οποίος έχει υπερδιπλάσιο επιτόκιο, περίπου 3%. 

Στην πράξη, η συγκεκριμένη απόφαση της ΕΚΤ σημαίνει άμεσο στραγγαλισμό του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και αργό θάνατο της ελληνικής οικονομίας, η οποία αντλεί βραχυχρόνια ρευστότητα μέσω των εντόκων γραμματίων που απορροφούν οι τράπεζες. Προφανώς, αυτή η καθαρά εκδικητική πολιτική απόφαση της ΕΚΤ να κόψει την ρευστότητα από την Ελλάδα, είναι η εναρκτήρια πράξη ενός νέου κύκλου εκβιασμών της τρόικας προς την χώρα μας με απώτερο σκοπό την «εθελουσία» έξοδο της από το ευρώ με τους πιο δυσμενείς όρους.

Η επέκταση της υπονόμευσης από τους Γερμανούς

Αμέσως μετά την υποκινούμενη απόφαση της ΕΚΤ να βγάλει την Ελλάδα από την πρίζα της ρευστότητας, ξεκίνησε και ένα όργιο φημών και δημοσιευμάτων γερμανικής προελεύσεως περί εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ. Η Γερμανία αγόρασε μέσω των μνημονίων τον πολύτιμο χρόνο που είχε ανάγκη για να ξεφορτωθεί τα τοξικά ελληνικά ομόλογα και τώρα διαδίδει εμμέσως πλην σαφώς πως είναι έτοιμη να ακρωτηριάσει την «ειδική περίπτωση» Ελλάδα, για πολιτική αξιοποίηση στο εσωτερικό της και για παραδειγματισμό των υπολοίπων PIIGS. 

Ήδη, οι αλλεπάλληλες δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων που αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο επιμήκυνσης του ελληνικού προγράμματος, οι υπονομευτικές δηλώσεις Σόιμπλε και Ρέσλερ ότι "η Ευρώπη δεν τρομάζει με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ" και οι από εδώ και καιρό φήμες ότι το ΔΝΤ θα σταματήσει να δανείζει την Ελλάδα, έχουν προκαλέσει τεράστιες αναταραχές στην παγκόσμια οικονομία, προδιαθέτοντας για τα καλά την κοινή γνώμη σε επικείμενη ταφόπλακα της βοήθειας της Ε.Ε προς την Ελλάδα και, ως επακόλουθο, σε συντεταγμένη χρεοκοπία της χώρας μας υπό τους βαρείς όρους του αγγλικού δικαίου.

Μπορεί να σταματήσει η υπονόμευση;

Όπως έγραψε τις προάλλες ο κορυφαίος Αμερικάνος οικονομολόγος Paul Krugman στους New York Times "o μόνος τρόπος για να σωθεί το ευρώ, είναι αν οι Γερμανοί και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί είναι που πρέπει να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους, ξοδεύοντας περισσότερο και, ναι, να αποδεχτούν υψηλότερο πληθωρισμό. Αν όχι, τότε η Ελλάδα θα μείνει στην ιστορία ως το περήφανο θύμα της εκδίκησης των άλλων."  Δεν θα έχει καμία σημασία να μιλάμε για αναπτυξιακές πολιτικές, επιμηκύνσεις και ευρωομόλογα, αν πρώτα η Ευρώπη δεν ξεπεράσει την κρίση ταυτότητας που περνά εξαιτίας του γερμανικού επεκτατισμού, επιλέγοντας οριστικά και απαρέγκλιτα αν την συμφέρει περισσότερο να διώξει την Ελλάδα από τους κόλπους της ή αν θα ήταν προτιμότερο να την διασώσει μαζί και με τον υπόλοιπο πάσχοντα νότο. Το σίγουρο είναι ότι η μεσοβέζικη στάση που τηρεί και η καθυστερημένη αντιμετώπιση των προβλημάτων που εμφανίζει, μόνο υπονόμευση και προβλήματα μπορεί να προσφέρει στο οικοδόμημα της Ένωσης και τίποτα παραπάνω.

Πλέον, ο ρόλος της ελληνικής κυβέρνησης κατά το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, είναι να ξεκινήσει άμεσα τις διπλωματικές επαφές με τις χώρες του νότου έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο κοινό μέτωπο εντός Ευρώπης ως αντίβαρο στην νεοφιλελεύθερη γερμανική πολιτική που χειραγωγεί τα ανώτατα ευρωπαϊκά όργανα όπως η ΕΚΤ. Η Ελλάδα, ως πρώτο υποψήφιο πρόβατο για σφαγή, καλείται να αποδείξει σε όλους τους εταίρους της, ότι αν μια χώρα εγκαταλείψει την ευρωζώνη τότε θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες με αποτέλεσμα την διάλυση ή την διχοτόμηση της οικονομικής ένωσης. Φυσικά μπορεί αυτή την στιγμή μία τέτοια κατάσταση να είναι το ζητούμενο για τις εύπορες χώρες του βορρά όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Φινλανδία και η Αυστρία, όμως θα υπάρξουν και ισχυρότατες συνέπειες που θα πρέπει να ληφθούν υπ'όψιν από τους πολίτες αυτών των χωρών. Και εδώ τίθεται στα σοβαρά πλέον το ερώτημα: πόσες εκατομμύρια θέσεις εργασίας θα χαθούν στον πλούσιο βορρά από την στιγμή που οι εξαγωγές του αγγίζουν κατά μέσο όρο το 50% σε χώρες της Ε.Ε, αν χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία χρεοκοπούσαν; πόσο ολέθρια θα ήταν η οικονομική ζημιά από την μείωση των εξαγωγών τους στην υπόλοιπη Ευρώπη από την στιγμή που βασίζονται σε αυτές;